Made in Berlin and in The Hague

De in Berlijn woonachtige Ulu Braun (1976) studeerde schilderkunst en film in Wenen en Potsdam. Sinds die tijd heeft hij een visuele wereld weten te creëren, die zich ergens tussen Hollywood en het Prado beweegt. Hij maakt ‘stillevens’ uit bewegende beelden en filmsequenties uit scènes van paneelschilderingen. In zijn film ‘Rhabarber Boy’ vertelt Braun een verhaal over het kinderlijk verlangen. De collages die vaak synchroon aan zijn video’s ontstaan dienen enerzijds als inspiratiebron en anderzijds neemt hij soms ook een fragment uit de video en breidt dat uit tot een nieuwe visuele wereld. (Op het Media Art Festival in Leeuwarden, zullen ook films en collages van Ulu te zien zijn).

Sander van den Bosch (1981) zijn fotoserie, getiteld Nieuw-Bangeren lijkt simpelweg te gaan over een nieuwbouwwijk in een dorp. Een locatie die het toonbeeld wil zijn van geborgenheid en veiligheid. Maar er klopt iets niet. Door het gebruik van groot formaat film worden alle details op de foto scherp weergegeven en wordt het mogelijk te begrijpen wat voor functie het dorp ‘in het echt’ heeft

Niels Broszat (1980) schildert weelderige bloemportretten. Hij bedient zich van de atmosferische uitstraling van zeventiende-eeuwse bloemstillevens; enerzijds staaltjes van barokke hoogkunst en anderzijds van een oma-achtige kitsch. Broszat verbindt uitersten met elkaar; licht tegenover zwaar, mooi versus lelijk, etc. Hij maakt zijn klassieke bloemstukken soms inktzwart en schildert ze niet op linnen maar op gescheurde en aan elkaar getapete vellen papier; verleden en heden vallen er in samen.

De Amerikaanse Maureen Jeram (1971) heeft zich laten verrassen door de plotselinge haast waarmee Berlijners bij de eerste zonnestralen al hun kleren uittrekken en aan de ‘Teufelssee’ naakt gaan recreëren. In Conversation bijvoorbeeld zien we een blote, rondbuikige man op zijn gemak een gesprek voeren met een slechts in onderbroek geklede man. De in warme tinten geschilderde doeken van Jeram zijn ontdaan van ieder seksueel verlangen. ‘Zo ziet het leven er nu eenmaal uit’ is de pijnlijke conclusie die we zullen moeten trekken.

Merel Noorlander (1984)laat één van haar animaties uit haar installatie The Musicman zien. In deze installatie komt de keuken van een autistische man tot leven. Het idee is gebaseerd op een personage uit een roman van Arthur Japin; een twintigjarige man die in een inrichting zit maakt met zijn hele lichaam muziek en bootst alle instrumenten uit een orkest na. In Noorlander’s installatie is hij stiller geworden en projecteert hij zijn minuscule wereld niet langer op zichzelf, maar op oude foto’s en spullen om zich heen. ‘Krabben’ is één van de filmpjes waarin zijn wereld zichtbaar tot leven komt.

Het werk van de Berlijnse beeldend kunstenaar Simon Rühle (1977) wordt door uitersten bepaald. Het beweegt zich tussen ‘pathos’ en ‘formalisme’, tussen ‘esoterie’ en ‘trash'. In de sculptuur Happy Birthday Wald 2’ kunnen we deze ‘koorddans’ ervaren. Met takken die hij in het bos heeft verzameld en elk op een lengte van ongeveer 40 cm heeft afgehakt, heeft hij een kubus gemaakt die met cadeaulinten bij elkaar wordt gehouden en ‘gezegend’ is met confetti.

Made in Berlin and in The Hague

Künstler:
Ulu Braun, Sander van den Bosch, Niels Broszat, Maureen Jeram, Merel Noorlander, Simon Rühle